Waarom ik nooit mama zal noemen…

Het is vrij normaal dat mensen met een kinderwens op mijn blog terecht komen,meerbepaald op mijn oud blog,het Skynetblog.Daar besprak ik mijn kinderwens en de frustratie over het mislukken van verschillende pogingen om zwanger te raken en de bezoeken aan de fertiliteitskliniek,die op niets uitdraaiden.Mijn kinderwens is hierdoor aanvankelijk op de achtergrond gekomen en raar maar waar:van zodra ik vermagerd was na de gastric bypass,bleek zwanger worden geen probleem meer.Die prof had dus gelijk,ik was zo één van die gevallen die door haar zwaarlijvigheid niet in staat was een vruchtje op te houden,als ik al tot een conceptie kwam…
Het schrijven over de pogingen om zwanger te worden was een welkome uitlaatklep en de reacties waren hartverwarmend.Ook kreeg ik veel reacties van lotgenoten en ook daar putte ik veel moed uit.
Maar dan eindigde mijn relatie met kalende ex en even leek het alsof ik beter een punt zette achter mijn kinderwens,maar toen kwam P. die koste wat kost een kind wou…maar toen was het verlangen naar een kind aan het verdwijnen.Nu is mijn kinderwens onbestaand,erger nog:ik ben een enorme voorstander van geboortebeperking geworden.Hoe het zo ver gekomen is,wil ik even uitschrijven.
Ik leef in een buurt waar veel kinderen rondlopen,de één wat beter opgevoed dan de ander.De welopgevoede kinderen zijn beleefd en erkentelijk tegenover volwassenen,hen worden waarden bijgebracht en ze genieten van het respect dat ze hierdoor krijgen van de volwassenen rond hen.Andere,minder uitstaanbare kinderen zijn echter groter in getale en ze terroriseren bij momenten de hele buurt met hun lawaai,vandalisme en grove antwoorden wanneer ze hierop gewezen worden.Praten met de ouders van die kinderen heeft dan ook geen zin,het merendeel verstaat geen Nederlands of pretenderen geen Nederlands te verstaan wanneer een buur een opmerking maakt over hun spruit,die ongegeneerd een auto bekrast of op een fiets klautert,die tegen een gevel vastgemaakt is.Ik zelf heb een goede doch strenge opvoeding genoten en ik kan geen begrip opbrengen voor de zogenaamde vrije opvoeding,die volgens mij enkel leidt tot pure anarchie.Op zich heb ik geen problemen met anarchie want dankzij anarchie worden de gevestigde waarden in vraag gesteld en kan er zelfs verbetering optreden in bepaalde zaken.Maar anarchie moet gepaard gaan met gezond verstand en een kind is nog niet in staat dit volledig onder controle te krijgen.
De ouders die ik rond mij zie,zijn vrijwel allemaal ouders van gewenste kinderen maar het merendeel moet toch toegeven dat hun leven er wat anders zou uitgezien hebben,moesten ze niet de keuze gemaakt hebben zich voort te planten.Kinderen vragen nu eenmaal het grootste deel van de aandacht van zowel hun ouders als de rest van de onmiddelijke omgeving.Het is dan ook boeiend een kind te zien ontwikkelen en tegelijk de ouders te observeren die noodgedwongen mee evolueren.Vrijwel alle ouders protesteren luid wanneer ik vertel over mijn gebrek aan kinderwens en verdedigen de geboorte van hun spruit als zouden ze geen leven gehad hebben zonder hun nakomelingen.Anderen erkennen echter in stilte dat,zouden ze toen geweten hebben wat ze nu weten,ze toch nog eens heel diep zouden nagedacht hebben voor ze de geboortebeperking lieten vallen.Ik kan ze echter wel begrijpen wanneer ik zie dat een goede opvoeding niet volstaat,een mens moet dan ook wat vermogend zijn om een kind groot te brengen en ik heb het hier dan nog maar om de basisbehoeften van een kind:een kind groeit razendsnel waardoor kleren en schoenen heel snel te klein zijn,kinderen hebben lang geen besef van waarde waardoor dure,nieuwe schoenen snel kapot gaan en kleren mysterieuze vlekken vertonen die ondanks allerhande dure wasmiddeltjes niet verdwijnen.Ze willen allerhande speelgoed,bij voorkeur zo duur en trendy mogelijk,maar van zodra ze het hebben,gaan ze het verwaarlozen.
Ik kan me nu al voorbereiden op reacties van trotse ouders die stellen “mijn kind heeft wél respect” en dat zal wel zo zijn maar kijk gewoon rond en beken de feiten.
Mensen moeten zich voortplanten,heel begrijpelijk,maar het zou nu toch eens tijd worden dat mensen werkelijk inzien wat het inhoudt om kinderen op te voeden en te bekostigen.
Meer mensen zouden het privilege moeten hebben die ik nu geniet en de opvoeding van een paar kinderen van dichtbij meemaken,op die manier zouden meer mensen dubbel nadenken voor ze toegeven aan hun kinderwens.Het zien en observeren van zowel de opgevoede kinderen met hun streken en hun grillen als de etters met wel bepaalde goede eigenschappen,is een ware openbaring geweest voor mij.
Ik heb graag kinderen en ik pas graag op de kinderen van vrienden en familie maar zelf kies ik er voor er zelf geen meer op de wereld te zetten of (godbetert) er eentje te adopteren.Wel heb ik diep respect voor mensen die die uitdaging wél aangaan.Op voorwaarde dat ze vooraf beseffen waar ze aan beginnen en er zich naar gedragen.
Kinderen zijn onze toekomst en verdienen de grootste zorg want zij zijn diegenen die onze toekomst in handen hebben,dus voor we ze op deze wereld gooien,moeten we er ons wel bewust van zijn dat het een ernstige opgave is om hen te geven wat ze nodig hebben.De fabel die veel mensen voor ogen hebben dat kinderen niet zo veel nodig hebben van datgene onze maatschappij hen opdraagt,is larie.Hen die felbegeerde ipod of Wii ontzeggen,isoleert hen dikwijls van de rest van hun leeftijdsgenoten en kan leiden tot waar pestgedrag,wat dan ook weer levenslange trauma’s met zich meebrengt.Maar het tegengestelde doen en hen alles geven wat ze vragen,maakt hen rotverwend en wederom onhandelbaar.
Ik hou het bij mijn 3 katten en mijn hond,ze kosten me al genoeg geld en zorgen maar hoe hard het ook mag klinken:hun tijd bij mij is beperkt en het zal pijn doen wanneer ze sterven.Het vergelijk met een kind is misschien wel ver te zoeken hoewel mensen ook beter zouden nadenken vooraleer ze zich een huisdier aanschaffen,op die manier zouden de asielen niet zo vol zitten.Ik ben er zeker van dat,zou het wettelijk in orde zijn een kind af te staan,er veel mensen voor de deuren van het “kinderasiel” zouden staan aan te schuiven om hun oude kinderloze leventje terug te krijgen…

De Gastric Bypass:Deel 2

Als vroege twintiger woonde ik in het centrum van Gent,ik bedoel écht het centrum pal naast de Vlasmarkt.Rond mij al die bakkerijtjes,restaurantjes,pittahuisjes,frituren en Chinese restaurantjes die me uitnodigden terwijl ik mijn neus volgend hele maandlonen uitgaf aan eten en boeken.Op restaurant op mijn eentje zitten met enkel een boek was geen traktatie meer,mijn eigen frigo puilde uit van lekkernijen en ook de provisiekast was uiteindelijk één grote snoepkast.Ik werkte in de horeca,at op onregelmatige tijdstippen een leefde op koffie (heel mijn leven al) en cola.Ik was dik,had een laag zelfbeeld en durfde zelfs de mannen rondom mij niet echt meer benaderen.De mannen die dan uiteindelijk wel interesse hadden in mij waren of Afrikanen of freaks die kickten op dikkere vrouwen,geen van beide partijen trok me aan dus was ik chronisch vrijgezel met af en toe eens een booty call,waarbij af en toe stond voor eens per jaar of zo als ik geluk had.Op de vooravond van mijn 22ste verjaardag leerde ik mijn ex man kennen,de liefde van mijn leven die mijn leven heeft doen open gaan terwijl hij schaamteloos mijn eigen laag zelfbeeld tegen mij gebruikte om zijn eigen doeleinden te bereiken.Ik at mijn frustraties en verdriet weg en spendeerde fortuinen aan een verslaving die ik niet inzag maar niet gewend meer was te verbergen voor iemand anders in mijn eigen huis.De echtgenoot begon in te zien dat er enorme bedragen uitgegeven werden en ik begon duurdere kleren te kopen om mijn zware uitgaven te rechtvaardigen,aangezien hij zelf ijdel was maakte hij daar geen bezwaar tegen.De echtgenoot ging veel uit,bleef nachten weg en ik hield zo veel van hem en zo weinig van mezelf dat ik hele nachten op zat en naar hem op zoek ging of huilend tegen zijn voicemail smeekte naar huis te komen.Ik voelde me onaantrekkelijk en deed er alles aan hem zo veel mogelijk te plezieren zodat hij me aandacht zou geven.Ik werkte late shiften zodat we ’s nachts samen konden zijn aangezien hij een nachtwinkel geopend had,ik ging soms na mijn werk in Brussel rechtstreeks naar de winkel,waar ik tot ’s nachts werkte omdat hij dringend weg moest.Jaren later ben ik er achter gekomen dat hij samen was op al die momenten met zijn vriendin,die hij enkele maanden na ons huwelijk leren kennen heeft.De kwaadheid hierover heb ik duidelijk naar hem geuit maar het was al te laat en ik vrat mijn kwaadheid verder weg.Inmiddels swingde mijn overgewicht de pan uit,ging ik in op voorstellen van verschillende mannen en had een vrij chaotisch liefdesleven.Na een paar jaren heen en weer te waden en niet te weten wat te doen of hoe te keren,leerde ik Zon kennen met wie ik een gezinnetje wou starten.Dat werkte niet geheel volgens plan aangezien ik in behandeling moest bij de infertiliteit waar snel bleek dat mijn inmiddels extreme overgewicht een mogelijke oorzaak van onze vruchteloze pogingen om een kind te krijgen.Ik zag het in en ging langzaam op dieet en begon te sporten.Niet dat dat veel inhield want de hormonale behandeling bij de infertiliteit deed me nog wat extra verdikken,moodswings krijgen en mijn relatie ging volledig in het slop.Mijn gewicht werd een belangrijke factor en mijn eetgewoonten werden er niet beter op en mijn relatie ging teloor aan wederom ontrouw en het beetje zelfbeeld ik krampachtig probeerde her op te bouwen,brokkelde weer af.Maar het was anders dit keer,ik ging meteen over tot de uitzetting van Zon uit mijn huis.Ik zag het toen niet zo maar eigenlijk was dat pas de eerste stap in de juiste richting voor mijn eigenwaarde.
In november dat jaar ging ik naar mijn huisdokter omdat ik snel moe was,moeilijk in slaap geraakte en me futloos voelde.Hij aarzelde niet en vertelde mij dat ik in principe nog gezond was maar dat mijn overgewicht na al die jaren bezig was mij in te halen.Hij noemde mijn situatie kritisch en noemde in dezelfde zin gastric bypass,dé ingreep waar ik jarenlang al schrik van had want in mijn ogen veranderde dat gezellig dikke vrouwen zoals mezelf in afschuwelijk vermagerde en ongezonde gevallen.Nee,goed kon dat niet zijn en ik had mezelf allang leren aanvaarden zoals ik was.After all had ik met Zon dat statement hard gemaakt,niet?Maar de dokter was niet te vermurwen en dwong me op de weegschaal,waar ik tot mijn grote schrik zag dat ik met 1m64 maar liefst 125 kg woog,wat me meteen op een BMI van 46 zette.Ik ging even zitten en vroeg wat de alternatieven waren,hij sprak over diëten en maagring en over de tijd die dat in beslag zou nemen vooraleer het resultaat een verandering in mijn gezondheid zou teweeg brengen,gezien de omvang van mijn morbide obesitas.Terloops wees hij me op een mogelijke eetverslaving,waar ik wellicht al jaren mee te kampen had.Toen ik de deur van het dokterkabinet achter me sloot,had ik een volgende afspraak bij een specialist op zak.De eerste stap was officieel gezet en toen ik thuis kwam,kleedde ik me langzaam uit,elke centimeter van mijn lichaam bestuderend en beseffend dat ik op het punt stond heel mijn leven om te gooien en ik huilde uit angst,verdriet,inzicht en opluchting.
Enkele dagen later stond ik op afspraak bij de specialist en hoe dat verlopen is,staat hier gedetailleerd beschreven…

bedenkingseltjes

Hoeveel moet een mens spoelen met fysiologisch water vooraleer de sinussen vrij zijn?My guess:die raken nooit ontstopt,met alle gevolgen vandien.Wel fijn dat ik medicijnen gekregen heb die mijn longen vrijwaren van verstoppingen en ontstekingen.Ah en paracetamols tegen de hoofdpijn en die ongelooflijke spray.Over die laatste heb ik echter wel de wind van voren gekregen van de dokter,nadat ik haar vertelde dat ik hem na 2 dagen opgebruikt had en zodus een nieuw voorschriftje vandoen had.I had no idea…mijn eigen logge lijf bouwt weerstand op tegen de werkzame stoffen in die spray.Can you imagine?Stout lijf!Genezen moet je en wel voor het weekend!

Mijn werkweek is nog sneller gepasseerd dan de week verlof.De week verlof heb ik half in shock doorgebracht.Flashbacks duren langer dan uren uitzieken op de sofa,waarbij verschillende uren in koortsachtige dromen.Ik ben nog niet lang geleden wakker geworden en kan maar niet besluiten of ik Zon straks hartstochtelijk in de armen ga vallen als hij opstaat of ga maken dat ik er vandoor ga van zodra hij met zijn sigaret mijn pas uitgespoelde luchtwegen gaat vervuilen,om dan bij vriendin B te eindigen en aan haar deur zelf mijn luchtwegen te verstoppen.

Dat laatste houdt geen steek maar je moet begrijpen: dat doe ik tenminste zelf dus hoef ik daarvoor niet in de slachtofferrol te kruipen en daardoor heb ik een reden minder om kwaad te zijn op Zon.

Wees gerust:ik heb redenen ten over om kwaad te zijn op Zon.Ik moet alleen even uitmaken welke reden ik vandaag kan aanwenden en of die reden echt is of dat ik hem gedroomd heb.Ik heb wel verschillende dromen gehad en dat is rechtstreeks de schuld van Zon (nouja toch wel 3 van de 5 keer),die eerst op een zeer onchristelijk uur gaan slapen is,dan mij wakker snurkte en dan,deze morgen mij al slapend beklom (oh ja ook al snurkend).Als dat laatste moest doorgaan voor een verleidingspoging,vrees ik dat het tijd wordt om de vibrator uit de kast te halen.

Ja vibrator,waarom ook niet?Een mens heeft zo zijn noden en als de partner even een zoveelste crisis doormaakt,wil dat niet zeggen dat de ander op droog zaad moet blijven zitten.Ik geef grif toe dat hij lang verwaarloosd in de kast gelegen heeft.Batterijen opladen en misschien genees ik niet op miraculeuze wijze…ja,vandaag nog want morgen ga ik werken.En ik ga beter werken met een gezonde blos op mijn gezicht.

Ondanks het feit dat we gestopt zijn met de infertiliteit,is het net of we wel leven van eisprong naar eisprong.Ik verdenk Zon ervan stiekem een agendaatje bij te houden,want hij kan het toch wel altijd goed passen…wat het 2 weken later wel heel lastig maakt…en daardoor komt dan die “retard”.

Ook deze maand heeft Zon de juiste dag uitgekozen,waardoor ik bij de dokter geen goeie dosis antibiotica kreeg,waarmee ik na 2 dagen kerngezond zou kunnen gaan werken maar al dagen aan een stuk mijn neus en sinussen zit te spoelen met fysiologisch water en verzachten met paracetamol…Maar er lijkt geen einde te komen aan het snotteren.

Wat me weer doet denken aan snot.Alle wetenschappelijke verklaringen ten spijt,blijf ik maar niet begrijpen hoe het komt dat een mens zo veel vloeistof in zijn hoofd kan opslaan.waar komt de vloeistof trouwens van?Ik zal het nooit weten.For now groet ik jullie allen en ga ik nog een paracetamolletje slikken en nog wat gaan liggen…

Changes…

Momenteel zit ik ziek en snotterend voor het scherm,ik voel me moe en opgeleefd.Mijn afwas staat torenhoog mij toe te grijnzen,mijn hond wil eens deftig wandelen en her en der liggen verpakkingen van papieren zakdoeken.Ik weet niet meer wat ik gedaan heb met die formidabele neusspray,die ik gister gekocht heb,maar als iemand hem tegenkomt,vraag hem dan terug te komen.Ik heb hem nodig…

Ja ik ben verdorie ziek maar hey,ik ben nog gezond en wel om ziek te kunnen worden!Het had allemaal erger kunnen zijn en onze week verlof is volledig naar de knoppen gegaan maar Zon heeft wel kunnen rusten en uitslapen.We zijn nooit terug op reis vertrokken,hoewel we daar echt wel zin in hadden maar er kwamen allemaal redenen tussen,waar we niet aan uit konden.Dus zijn we maar niet vertrokken,veel tijd hadden we toch niet en tegen dat ik mijn huis in orde gekregen had,alles uitgepakt had en gepoetst,begon ik de eerste tekenen te krijgen van een verkoudheid.Maar ik dacht dat het lag aan het te veel roken en het te weinig slapen maar ik had beter moeten weten.De week voor het verlof had ik al een omen,een gigantische koortsblaas die zich niet liet klein krijgen door zovirax,noch compeed,neeneen ze was er en ze zou er door komen.De dag van het vertrek (aka accident) had ik wat hoofdpijn,maar ah dat zou wel van de spanning geweest zijn.De shock heeft alles een beetje “on hold” gezet.

Ik wou jullie allemaal niet zo erg in spanning houden,eigenlijk.Het schrijven in derde persoon ging me veel makkelijker af,therapeutisch gezien.Maar het stuk was te lang en te vermoeiend om in één trok te schrijven,er moest tijd over gaan om het eerst allemaal te verwerken en dan op blog te gooien.Ikzelf heb er veel aan gehad en Zon en ik hebben het er veel over gehad vorige week.Het heeft echt wel veel teweeg gebracht,we staan nu veel meer stil bij de dingen die we eerst als vanzelfsprekend namen.Dingen zoals relatie,huwelijk,kinderen staan nu in een heel ander daglicht.De verwerking is begonnen maar ook de kentering in onze relatie.De komende weken zal ik proberen het er zo eerlijk mogelijk over te hebben.Wat ik wel al kan zeggen is dat we gestopt zijn in de infertiliteit.Stressfactor minder.Zijn we dan gestopt met onze kinderwens?Bijlange niet maar wel met de belangrijkste stressfactor in onze relatie.We gaan onze relatie proberen terugvinden zoals we ze kenden voor vorige zaterdag,voor het accident.We gaan eerst ons zelf herontdekken en daar al aan werken,dan de relatie en dan pas de kinderen.We dachten dat we er klaar voor waren maar nu weten we beter.

Aanvankelijk dacht ik dat het heel negatief was dat we zo niet meer wilden trouwen en kindjes krijgen maar al bij al,als we er dan voor gaan,zal het een bewuste keuze zijn voor ons beiden.

Ah,inmiddels kennen jullie mij en weten jullie ook dat ik de komende weken een tiental keer zal veranderen van gedacht en gevoel.Is al gebeurd en dezelfde dag nog ben ik weer bijgedraaid.Vriendin B.is hierin serieuze steun en toeverlaat,al is het maar omdat ze Zon geregeld begrijpt.Haar eigen vriend reageert bij momenten op dezelfde manier en zoals reeds gezegd,Afrikanen houden er altijd andere ideeën op na,hoe zeer ze zich willen integreren,ze laten altijd serieuze steken vallen.Maar ah,doen we dat niet allemaal.

Heb ik een paracetamol vergiftiging?