boven het ijswater…

Ik krijg de laatste tijd vrij veel vragen naar mijn huidige toestand, ik heb tot nog toe geen zin gehad daar op in te gaan aangezien het allemaal nog veel te veranderlijk is. De ene dag ben ik actief, vrolijk en stap ik rond alsof de wereld aan mijn voeten ligt maar de andere dag kom ik amper vooruit en durf ik de deur niet uit aangezien de koude me weer eens de das om doet. De ironie wil dat ik mezelf jaren geleden Sneeuwkoningin gedoopt heb, maar al tot twee keer toe in mijn leven de koude vervloek. De eerste keer was na de maagverkleining, toen ik mijn zelfgebouwde isolatielaag verloor en bijna doodvroor van zodra ik de straat door liep op weg naar Aagje en Zaagje of zweefde naar Sparks deur. Neen,ik vrees dat ik mezelf eens goed onder handen zal moeten nemen en mijn titel weer waardig moet worden in plaats van te zitten jammeren over de koude, trouwens, wat bezielt me de laatste tijd dat ik zo loop te jammeren over iets zo stoms als vrieskou? Inderdaad, het doet geen goed aan mijn revaliderende knie en toen de temperatuur het laagst stond, voelde de pijn aan alsof die vervloekte knie weer verbrijzeld geraakt was.
Ik had mezelf nochtans echt voorgenomen meer te genieten van de kleine, simpele dingen in het leven en minder te vitten op zaken die ik niet in de hand heb, zoals de temperatuur buitenshuis. Maar het was natuurlijk gemakkelijk zulke formidabele voornemens te doen liggend in mijn warm bed naast de kachel bij mama thuis… Dat voornemen was het enige dat wegsmolt van zodra de temperatuur onder nul ging. Ik mekkerde er maar op los, terwijl mijn opstandig been weigerde te plooien en me zo verhinderde normaal te stappen. Dat er ook pijnstillers waren om mij te verlossen van het zwaarste lijden, was mij echter ook ontgaan. Hysterie zou geen hysterie zijn, moest er een zweem van gezond verstand in de buurt vertoeven,nietwaar?

Maar nu stijgen de temperaturen weer lichtelijk, mijn sociaal leven bestaat weer en er is zelfs weer hoop op een onevenwichtig sexleven. Alles komt in orde, zo lijkt het.

Sex in de sneeuw

Volgens de stats van wordpress is dit de meest populaire zoekterm waardoor mensen op mijn blog belanden.Maar allemaal komen ze dan van een kale kermis terug want veel sex heb ik tegenwoordig niet en al helemaal niet in de sneeuw.Het lijkt me trouwens een onhandige en vooral koude bedoening.Ik heb vroeger dikwijls gefantaseerd over vreemde plekjes om het te doen maar uiteindelijk ben ik over het algemeen in één of andere sofa of bed of luchtmatras beland.
Sex in de vrije natuur is al helemaal out of the question aangezien ik als de dood ben voor rondkruipend klein gemormel en in een auto is nogal onhandig.Meer dan wat ondeugendheid terwijl hij zich op de weg probeerde te concentreren.Nu,achteraf bekeken vind ik het een zeer riskante bedoening maar in die tijd bestond er nog de jeugdige onbezonnenheid van het vreemdgaan,de sex aan de kant van de autosnelweg en het aan mijn laars lappen van goedbedoelde waarschuwingen.
Maar kom,wie wil er nu sex in de sneeuw?
Dus voor al diegenen die op google zoeken naar sex in de sneeuw:hier vind je lekker niks,we doen daar niet aan mee.
Hoewel ik meer van bil ga dan de meeste van mijn vrienden die er een lief op nahouden,doe ik het niet in de sneeuw.Geef mij maar mijn zetel,bed,grond,stoel of andere bruikbare plaatsen in mijn eigen huis.En daarmee uit!

Droom?

Het schemerlicht valt op zijn handen,die zoekend,tastend,nijpend strelend hun weg ongestoord doch ongeduldig vervolgen.Ik huiver hoewel het niet zo koud is hier beneden,af en toe gaat er een gemene steek door mijn gehele lichaam,die ik tot in mijn haarwortels voel.Op dat moment ontmoeten onze ogen elkaar,ik schrik even van de eerder geïnteresseerde blik,had eerder iets anders gewild,denk ik.Denk ik eigenlijk wel?Is daar nog tijd voor nu hij het lint van mijn kamerjasje op de grond gooit en me gewoon uitpakt als een willoos ding.Ik herinner me vaag nog dat ik hem nog maar pas binnengelaten heb en heel veel te zeggen had.Maar hij had andere dingen in gedachten en nu lig ik hier,ga ik recht zitten en begin hem ook los te knopen en te betasten,maar hij wordt allesbehalve willoos en gaat onverstoord verder,dit keer doelgerichter,enthousiaster en toch ook zachter,sneller eens pauzerend en naar adem happend.Ik draai mijn hoofd omhoog en ga glimlachend voor hem zitten maar zijn ogen staan duister en zijn ruwe handen trekken me weer omhoog.Vanaf dat moment houdt hij me vast in zijn ogen,in zijn greep.Alles vervaagt en niks doet er nog toe,enkel dit,dit moment,deze…

De bel gaat en ik schrik wakker uit mijn dagdroom en herinner me ineens dat hij net gebeld heeft om te zeggen dat hij onderweg is.Daarnet was wel al een hele poos geleden maar dat ben ik inmiddels gewoon en ik sta op,glimlach,maan de hond aan te stoppen met blaffen en open de deur.Hij staat rillend op het voetpad en zegt met een verontschuldigende blik dat hij zijn sleutel vergeten is,ik trek hem glimlachend binnen,rits zijn jas open en zeg dat ik veel te zeggen heb.Ik kus hem en terwijl hij zijn handen op mijn heupen legt,vergeet ik wat er nu weer zo belangrijk was…

The Crash

Ze hadden alles samen voorbereid,het eerste ding dat ze werkelijk samen deden sinds lange tijd.Ze konden zich allebei niet meer herinneren hoe lang het geleden was dat ze als een echt team ertegenaan gingen:inpakken,auto poetsen,olie controleren,de voorbereidende boodschappen,het was een vrij stresserende ochtend geweest maar ze waren dan toch uiteindelijk klaar om te vertrekken.Hun autootje stond proper te blinken in de namiddagzon.Zij moest alles nog eens driedubbel controleren en pas vertrokken moesten ze nog eens stoppen omdat zij er zich wou van vergewissen dat alles in de koffer zat.Hij werd wat nerveus maar dat was snel voorbij,na de laatste stop,waar hij een memory card moest kopen en zij nog zo tegen hem zei dat er meerdere types camera’s bestonden en dat hij echt wel moest checken naar merk en type en ja hoor,na lang wachten aan de kassa,moest hij toch wel de camera gaan zoeken.Zij lachte zelfingenomen,hij draaide met zijn ogen maar hij wist wel dat hij misschien toch beter eens wat meer naar haar zou luisteren,soms heeft ze verdraaid gelijk.Akkoord,ze is humeurig,emotioneel instabiel,ze was één van de enige mensen die zijn bloed kon doen koken,wat hem frustreerde want hij was van nature een geduldig persoon…althans dat was het beeld dat hij van zichzelf gevormd had de afgelopen 44 jaar,en dat mag tellen.Maar toch kon hij niet zonder haar en deze reis zou een nieuw begin zijn,met de wetenschap waar hij nu mee leefde,zou hij wel wat meer geduld hebben en misschien wat meer genieten van haar goedgeluimde dagen en praten als zij het vroeg.Ja,hij zou echt wel meer zijn best doen.

Zij keek hem na met een zelfingenomen blik,ze had het hem nog zo gezegd,hij zou het gewoonweg nooit leren.Koppige steenezel van 44 die hij was,hij zou niet veranderen.Hij zou blijven chatten en hij zou blijven haar bloed aan de kook brengen door dommigheden te proberen verbergen voor haar.Ze had aanvaard dat ze hem niet kon veranderen.Maar het leven zonder hem was zo veel kouder,koeler en onzekerder.Ze had het geprobeerd en het was haar niet gelukt.Ze moest het maar onder ogen zien dat een leven met hem niet eenvoudig was maar dat een leven zonder hem vrijwel onmogelijk geworden was,ze had geproefd van het leven met hem.Ze kende zijn manier van ademhalen als hij in slaap viel,ze wist wanneer hij zachtjes begon te snurken en ze mocht hem vragen op zijn zijde te gaan liggen,hij deed het zonder morren.Hij hield van urenlange gesprekken,samen aan tafel tafelen en palaveren,hij reisde graag en hij wou zo snel mogelijk kinderen met haar.Hij droomde van een groot huis met een mooie tuin en hij apprecieerde haar inspanningen om hun kleine huishouden draaiende te houden,hij at zonder morren alles wat ze hem voorschotelde en morde nooit als ze geen zin had om te koken.Soms legde hij zijn hand op haar heup als ze samen sliepen,op andere momenten trok hij haar dicht tegen zich aan wanneer ze achter hem op de motor zat.

Ze zouden samen blijven en hun uitstap naar Straatsburg was daar een teken van,ze zouden beiden genieten van elkaar…Ze hadden echt geen idee van wat boven hun hoofden hing en ze vertrokken,reden de autostrade op.

(wordt vervolgd)