Waarom ik nooit mama zal noemen…

Het is vrij normaal dat mensen met een kinderwens op mijn blog terecht komen,meerbepaald op mijn oud blog,het Skynetblog.Daar besprak ik mijn kinderwens en de frustratie over het mislukken van verschillende pogingen om zwanger te raken en de bezoeken aan de fertiliteitskliniek,die op niets uitdraaiden.Mijn kinderwens is hierdoor aanvankelijk op de achtergrond gekomen en raar maar waar:van zodra ik vermagerd was na de gastric bypass,bleek zwanger worden geen probleem meer.Die prof had dus gelijk,ik was zo één van die gevallen die door haar zwaarlijvigheid niet in staat was een vruchtje op te houden,als ik al tot een conceptie kwam…
Het schrijven over de pogingen om zwanger te worden was een welkome uitlaatklep en de reacties waren hartverwarmend.Ook kreeg ik veel reacties van lotgenoten en ook daar putte ik veel moed uit.
Maar dan eindigde mijn relatie met kalende ex en even leek het alsof ik beter een punt zette achter mijn kinderwens,maar toen kwam P. die koste wat kost een kind wou…maar toen was het verlangen naar een kind aan het verdwijnen.Nu is mijn kinderwens onbestaand,erger nog:ik ben een enorme voorstander van geboortebeperking geworden.Hoe het zo ver gekomen is,wil ik even uitschrijven.
Ik leef in een buurt waar veel kinderen rondlopen,de één wat beter opgevoed dan de ander.De welopgevoede kinderen zijn beleefd en erkentelijk tegenover volwassenen,hen worden waarden bijgebracht en ze genieten van het respect dat ze hierdoor krijgen van de volwassenen rond hen.Andere,minder uitstaanbare kinderen zijn echter groter in getale en ze terroriseren bij momenten de hele buurt met hun lawaai,vandalisme en grove antwoorden wanneer ze hierop gewezen worden.Praten met de ouders van die kinderen heeft dan ook geen zin,het merendeel verstaat geen Nederlands of pretenderen geen Nederlands te verstaan wanneer een buur een opmerking maakt over hun spruit,die ongegeneerd een auto bekrast of op een fiets klautert,die tegen een gevel vastgemaakt is.Ik zelf heb een goede doch strenge opvoeding genoten en ik kan geen begrip opbrengen voor de zogenaamde vrije opvoeding,die volgens mij enkel leidt tot pure anarchie.Op zich heb ik geen problemen met anarchie want dankzij anarchie worden de gevestigde waarden in vraag gesteld en kan er zelfs verbetering optreden in bepaalde zaken.Maar anarchie moet gepaard gaan met gezond verstand en een kind is nog niet in staat dit volledig onder controle te krijgen.
De ouders die ik rond mij zie,zijn vrijwel allemaal ouders van gewenste kinderen maar het merendeel moet toch toegeven dat hun leven er wat anders zou uitgezien hebben,moesten ze niet de keuze gemaakt hebben zich voort te planten.Kinderen vragen nu eenmaal het grootste deel van de aandacht van zowel hun ouders als de rest van de onmiddelijke omgeving.Het is dan ook boeiend een kind te zien ontwikkelen en tegelijk de ouders te observeren die noodgedwongen mee evolueren.Vrijwel alle ouders protesteren luid wanneer ik vertel over mijn gebrek aan kinderwens en verdedigen de geboorte van hun spruit als zouden ze geen leven gehad hebben zonder hun nakomelingen.Anderen erkennen echter in stilte dat,zouden ze toen geweten hebben wat ze nu weten,ze toch nog eens heel diep zouden nagedacht hebben voor ze de geboortebeperking lieten vallen.Ik kan ze echter wel begrijpen wanneer ik zie dat een goede opvoeding niet volstaat,een mens moet dan ook wat vermogend zijn om een kind groot te brengen en ik heb het hier dan nog maar om de basisbehoeften van een kind:een kind groeit razendsnel waardoor kleren en schoenen heel snel te klein zijn,kinderen hebben lang geen besef van waarde waardoor dure,nieuwe schoenen snel kapot gaan en kleren mysterieuze vlekken vertonen die ondanks allerhande dure wasmiddeltjes niet verdwijnen.Ze willen allerhande speelgoed,bij voorkeur zo duur en trendy mogelijk,maar van zodra ze het hebben,gaan ze het verwaarlozen.
Ik kan me nu al voorbereiden op reacties van trotse ouders die stellen “mijn kind heeft wél respect” en dat zal wel zo zijn maar kijk gewoon rond en beken de feiten.
Mensen moeten zich voortplanten,heel begrijpelijk,maar het zou nu toch eens tijd worden dat mensen werkelijk inzien wat het inhoudt om kinderen op te voeden en te bekostigen.
Meer mensen zouden het privilege moeten hebben die ik nu geniet en de opvoeding van een paar kinderen van dichtbij meemaken,op die manier zouden meer mensen dubbel nadenken voor ze toegeven aan hun kinderwens.Het zien en observeren van zowel de opgevoede kinderen met hun streken en hun grillen als de etters met wel bepaalde goede eigenschappen,is een ware openbaring geweest voor mij.
Ik heb graag kinderen en ik pas graag op de kinderen van vrienden en familie maar zelf kies ik er voor er zelf geen meer op de wereld te zetten of (godbetert) er eentje te adopteren.Wel heb ik diep respect voor mensen die die uitdaging wél aangaan.Op voorwaarde dat ze vooraf beseffen waar ze aan beginnen en er zich naar gedragen.
Kinderen zijn onze toekomst en verdienen de grootste zorg want zij zijn diegenen die onze toekomst in handen hebben,dus voor we ze op deze wereld gooien,moeten we er ons wel bewust van zijn dat het een ernstige opgave is om hen te geven wat ze nodig hebben.De fabel die veel mensen voor ogen hebben dat kinderen niet zo veel nodig hebben van datgene onze maatschappij hen opdraagt,is larie.Hen die felbegeerde ipod of Wii ontzeggen,isoleert hen dikwijls van de rest van hun leeftijdsgenoten en kan leiden tot waar pestgedrag,wat dan ook weer levenslange trauma’s met zich meebrengt.Maar het tegengestelde doen en hen alles geven wat ze vragen,maakt hen rotverwend en wederom onhandelbaar.
Ik hou het bij mijn 3 katten en mijn hond,ze kosten me al genoeg geld en zorgen maar hoe hard het ook mag klinken:hun tijd bij mij is beperkt en het zal pijn doen wanneer ze sterven.Het vergelijk met een kind is misschien wel ver te zoeken hoewel mensen ook beter zouden nadenken vooraleer ze zich een huisdier aanschaffen,op die manier zouden de asielen niet zo vol zitten.Ik ben er zeker van dat,zou het wettelijk in orde zijn een kind af te staan,er veel mensen voor de deuren van het “kinderasiel” zouden staan aan te schuiven om hun oude kinderloze leventje terug te krijgen…