Ze hadden alles samen voorbereid,het eerste ding dat ze werkelijk samen deden sinds lange tijd.Ze konden zich allebei niet meer herinneren hoe lang het geleden was dat ze als een echt team ertegenaan gingen:inpakken,auto poetsen,olie controleren,de voorbereidende boodschappen,het was een vrij stresserende ochtend geweest maar ze waren dan toch uiteindelijk klaar om te vertrekken.Hun autootje stond proper te blinken in de namiddagzon.Zij moest alles nog eens driedubbel controleren en pas vertrokken moesten ze nog eens stoppen omdat zij er zich wou van vergewissen dat alles in de koffer zat.Hij werd wat nerveus maar dat was snel voorbij,na de laatste stop,waar hij een memory card moest kopen en zij nog zo tegen hem zei dat er meerdere types camera’s bestonden en dat hij echt wel moest checken naar merk en type en ja hoor,na lang wachten aan de kassa,moest hij toch wel de camera gaan zoeken.Zij lachte zelfingenomen,hij draaide met zijn ogen maar hij wist wel dat hij misschien toch beter eens wat meer naar haar zou luisteren,soms heeft ze verdraaid gelijk.Akkoord,ze is humeurig,emotioneel instabiel,ze was één van de enige mensen die zijn bloed kon doen koken,wat hem frustreerde want hij was van nature een geduldig persoon…althans dat was het beeld dat hij van zichzelf gevormd had de afgelopen 44 jaar,en dat mag tellen.Maar toch kon hij niet zonder haar en deze reis zou een nieuw begin zijn,met de wetenschap waar hij nu mee leefde,zou hij wel wat meer geduld hebben en misschien wat meer genieten van haar goedgeluimde dagen en praten als zij het vroeg.Ja,hij zou echt wel meer zijn best doen.
Zij keek hem na met een zelfingenomen blik,ze had het hem nog zo gezegd,hij zou het gewoonweg nooit leren.Koppige steenezel van 44 die hij was,hij zou niet veranderen.Hij zou blijven chatten en hij zou blijven haar bloed aan de kook brengen door dommigheden te proberen verbergen voor haar.Ze had aanvaard dat ze hem niet kon veranderen.Maar het leven zonder hem was zo veel kouder,koeler en onzekerder.Ze had het geprobeerd en het was haar niet gelukt.Ze moest het maar onder ogen zien dat een leven met hem niet eenvoudig was maar dat een leven zonder hem vrijwel onmogelijk geworden was,ze had geproefd van het leven met hem.Ze kende zijn manier van ademhalen als hij in slaap viel,ze wist wanneer hij zachtjes begon te snurken en ze mocht hem vragen op zijn zijde te gaan liggen,hij deed het zonder morren.Hij hield van urenlange gesprekken,samen aan tafel tafelen en palaveren,hij reisde graag en hij wou zo snel mogelijk kinderen met haar.Hij droomde van een groot huis met een mooie tuin en hij apprecieerde haar inspanningen om hun kleine huishouden draaiende te houden,hij at zonder morren alles wat ze hem voorschotelde en morde nooit als ze geen zin had om te koken.Soms legde hij zijn hand op haar heup als ze samen sliepen,op andere momenten trok hij haar dicht tegen zich aan wanneer ze achter hem op de motor zat.
Ze zouden samen blijven en hun uitstap naar Straatsburg was daar een teken van,ze zouden beiden genieten van elkaar…Ze hadden echt geen idee van wat boven hun hoofden hing en ze vertrokken,reden de autostrade op.
(wordt vervolgd)
Sneeuwkoningin 